Planowałam na 1 listopada refleksyjny tekst o tych, którzy odeszli, których już z nami nie ma, o których nie zawsze pamiętamy… Tekst, który podążałby za słowami ks. Twardowskiego „Spieszmy się kochać ludzi…”

W tym roku święto zmarłych jest dla mnie inne niż zwykle. Jestem 7000 km od domu i nie spędzam tego czasu z rodziną, jak dotąd bywało. Z innego kontynentu wspominam bliskich zmarłych, z dala od cmentarzy, sprzedaży obwarzanek przy bródnowskim i migoczących światełek po zmroku.

Chwilowa zmiana kontynentu pozwala spojrzeć z innej perspektywy na ten dzień. Tu, gdzie jestem, zamiast chwilowej refleksji nad przemijaniem, ludzie przebierają się za wiedźmy, duchy, wampiry i kościotrupy, malują buzie i „straszą” nowojorskich turystów. Dziwne to święto, zupełnie inne niż nasze, pozbawione zadumy, nastawione na dobrą zabawę i rozrywkę. Czy to źle? Nie będę tego oceniać, ale nie ukrywam że perspektywa zobaczenia pierwszy raz w życiu prawdziwej, amerykańskiej parady Haloween, była dla mnie czymś bardzo ekscytującym, do czasu…

Kiedy po powrocie do hotelu, z kilku godzinnej wyprawy do Nowego Jorku, zaczynam dostawać wiadomości zza oceanu, z pytaniem czy jestem cała i zdrowa, wiem że zdarzyło się coś, czego kompletnie się nie spodziewałam, co miałam w świadomości, ale mówiłam „to nie może się wydarzyć”.  Czerwony pasek NBC News wali po oczach, pozostałe kanały informacyjne są kopiami poprzednich. 8 zabitych, minimum 15 rannych…

Ile razy o tym słyszeliśmy? Ile razy przeszliśmy obok, do porządku dziennego, bo nas to nie dotyczy? Będąc tu, w środku wydarzeń, właściwie dość daleko, ale jednak bardzo blisko, bliżej niż zwykle dostajesz jak obuchem w łeb, bo wiesz że przed chwilą spacerowałeś tymi ulicami, byłeś tuż za rogiem… Nie tak miała wyglądać relacja z miasta, które nigdy nie śpi.

Przypominam sobie wtedy słowa mojej śp. babci – To nie duchów zmarłych masz się bać, a żywych ludzi…

W ten refleksyjny dzień 1 listopada, modląc się i wspominając zmarłych bliskich, wbijam wzrok w górę i modlę się za ofiary z wczorajszego ataku… Nie znamy dnia i godziny…

Fot. Pixabay